Na 7 dagen fietsen door het platteland van Zambia met heel eenvoudige dorpjes, kleine winkeltjes en stalletjes waar je heel weinig kan kopen zijn we dan aangeland in Lusaka. Hoe is het mogelijk dat er zo’n groot contrast is met de rest van Zambia (wat wij er van gezien hebben). Lusaka heeft enkele enorme shopping malls waar werkelijk alle westerse artikelen te koop zijn en waar de expats maar vooral ook de rijke Zambianen volop komen shoppen. En blijkbaar heeft Zambia veel rijke Zambianen.
Maar ook binnen Lusaka is het contrast groot: rustige bijna landelijke straatjes worden afgewisseld met drukke wegen waar continue verkeersopstoppingen zijn. Heel veel dure luxe auto’s rijden naast en barrels van taxi’s en busjes. Het spoor lijkt de scheiding te zijn tussen arm en rijk, net over het spoor begint de grote markt: geweldig druk, chaotisch en enorm stinkend, groente en fruit wordt verkocht naast de afvalbergen. De gewone Zambiaan doet daar zijn inkopen.
Wij nemen wat rustdagen om beide zijdes van Lusaka te ervaren. We shoppen in de malls en we struinen over de markt, hoewel struinen…het is daar zo druk, je loopt continue in een mensenstroom.
Eindresultaat van deze rustdagen: verzorgde haren ( de dode puntjes laten knippen in het super de luxe Continental hotel en Carla heeft haar haar zelfs laten verven), een nieuwe camera (yes!), een nieuw zwempak, en kaarten van Zambia, Botswana en Namibië ( de opgestuurde kaarten naar een adres in Lusaka waren weer niet aangekomen).

Op vrijdagavond werden we opgeschrikt door een Zambiaanse dame die net op het moment dat wij op zoek wilden naar een restaurant naar de lodge kwam om ons te vertellen dat Mara in het ziekenhuis lag omdat ze door een auto was aangereden. We kregen van haar een lift naar het dichtbij gelegen ziekenhuis waar ze haar gebracht had. Na een tijdje in de wachtkamer te hebben gewacht kwam de Indiase dokter ons halen om te vertellen wat er aan de hand was. Gelukkig is het allemaal best goed afgelopen. Mara heeft een hoofdwond die gehecht is, brand/schaafwonden op haar rug en arm en een hele dikke kuit. Toen Mara ons zag kwam alle spanning eruit. Ik ben blij dat we er voor haar konden zijn en we niet al net weg waren toen de vrouw ons kwam halen.
Zo’n bezoekje aan het ziekenhuis is ook weer bijzonder: de hoeveelheid medicijnen die wordt voorgeschreven is groot. Mara had bijvoorbeeld wat gesnotterd en dus had de arts ook neusdruppels voorgeschreven. Verder moesten we (vooral Carla) praten als brugman om uitgelegd te krijgen waarom Mara niet nog een tetanus injectie nodig heeft.
De Indiase arts was vooral met zichzelf bezig. Als introductie begon hij hoe erg hij baalde dat hij nu niet bij zijn vrouw was, hij had net op het punt gestaan te vertrekken toen Mara binnen werd gebracht: wat een vervelend beroep had hij toch.. Toen Mara emotioneel werd op het moment dat ze ons zag zei hij dat ze niet moest huilen omdat dat respectloos was naar hem, hij deed immers zo zijn best. Mara vertelde verder dat hij de volgende dag, toen ze op controle kwam haar mee uit eten had gevraagd. Tja de dokter codes zijn hier blijkbaar toch een beetje anders.
Uiteindelijk hebben we Mara een taxi terug naar de lodge genomen en hebben we de nacht goed over haar gewaakt door haar steeds om de twee uur te wekken en wat vragen te stellen.
Nou gelukkig komt het allemaal dus vast goed met Mara.
Ze had notabene net een nieuwe fiets gekocht omdat de fiets uit Lilongwe het niet meer ver zou redden en ze toch nog wel verder wilde fietsen. De fiets heeft nu een flinke slag in het achterwiel maar hopelijk kan dat maandag weer gefixt worden.

Terwijl Mara dus met flinke wonden rondloopt en doet of er niets aan de hand is, loop ik een beetje te strompelen en te rillen omdat ik drie kleine wondjes heb op mijn been. Veroorzaakt omdat ik een paar dagen geleden van mijn pedaal schoot. Ik dacht ze toch best aardig verzorgd te hebben met betadine maar toch niet goed genoeg. Ze zijn alle drie flink gaan ontsteken en wel zo erg dat ik zelfs een opgezette klier in mijn lies heb en wat rillerig ben zodat ik besloten heb maar weer antibiotica te nemen.
Ik wilde om die reden zaterdag vroeg in mijn tentje kruipen maar toen we na het avondeten terugkwamen bleek de accommodatie waar we staan (Kaloeloe lodge) afgehuurd te zijn voor een feestje. Ik sta met mijn tentje vlak tegen het zwembad en dat was nou net de plek waar de barbecue plaatsvond. Maar toch heb ik nog best lekker geslapen in al het rumoer.

Op zondag voelde ik me nog minder fit en kreeg ik ’s middags koorts. Toen ik ’s avonds de wonden wilde schoonmaken zagen ze er niet goed uit en ben ik met Carla naar een ziekenhuis dichtbij gegaan.
Wat een ervaring was dat weer! Ik werd snel geholpen en moest met een verpleegkundige meelopen naar een kamertje. Daar werd zonder dat er iets werd uitgelegd of dat ik had verteld wat me mankeert mijn bloeddruk en temperatuur en gewicht gemeten. De vrouw was niet echt vriendelijk en leek wat geïrriteerd toen ik vroeg wat mijn temperatuur was en wij dat antwoord niet goed verstonden. Daarna gingen we naar de arts. Toen ik hem vertelde dat mijn klier in mijn lies ook opgezet is moest ik gaan liggen op de behandeltafel en voelde hij aan de klier. Hij was duidelijk onder de indruk hoe dik die was en riep Carla erbij dat die vooral ook moest voelen, hij kon er bijna zelf niet over uit. Hij vermoedde wel dat de klier te maken heeft met de infectie maar wilde voor de zekerheid bloed laten prikken. Ook dat werd gedaan door een weinig communicatieve laborant en ook nog al hardhandig wat me een blauwe oksel heeft opgeleverd.
De uitslag van de bloedtest kwam snel en vervolgens schreef de arts een recept uit voor pijnstillers en antibiotica. Carla begon nog dat pijnstillers niet echt nodig zouden zijn , maar de arts dulde totaal geen tegenspraak. Was ze soms al vergeten hoe dik de klier was, was zijn felle reactie.
Na zijn diagnose begon hij dat hij een blanke wilde trouwen, of ik niet iemand in mijn familie wist. Ik zei hem dat dat bij ons niet zo werkt, wij trouwen uit liefde.
Daarna begon de nachtmerrie: de wond moest worden schoongemaakt door de niet al te vriendelijke verpleegkundige van eerder. We werden in haar kamer gebracht en ze ging er zelf weer even uit. Ondertussen keken Carla en ik op het papier dat op haar buro lag met wat de arts nou precies had voorgeschreven. Toen de verpleegkundige weer terug kwam werd ze woest. Hoe onbeleefd dat wij wel niet waren door iets te lezen dat op haar buro lag! Ik probeerde nog dat dat mijn dossier was en dat het mijn recht is die in te zien. Nou dat was natuurlijk helemaal misdadig dat ik een weerwoord had. Ze werd enorm autoritair en ik bond in. Maar ja toen moest ze dus nog aan mijn wond beginnen. Nou ik kan je vertellen dat dat geen pretje was. Ze begon met watten met een desinfecteer middel in mijn wonden te roeren en dat ging er niet zachtzinnig aan toe. Ze bleef maar doorgaan met watjes, en geen enkel blijk van empatisch vermogen bij mijn ingehouden pijnkreetjes. Toen ik dacht dat ze eindelijk klaar was moest het ergste nog beginnen. Ze pakte een scherp mesje en legde zowaar uit dat ze de pus uit de wond ging schrapen. Mijn eerste reactie was NEE dat wil ik niet en zeker niet door jou. Maar ja, echt keuze had ik niet.
Wat was dat pijnlijk, de tranen sprongen in mijn ogen en de eerder ingehouden kreetjes werden nu een stuk luider. Gelukkig was Carla bij me die over wel een groot empatisch vermogen bezit.
Na de behandeling strompelde ik nog helemaal beduusd van het gebeuren naar huis.

Maar eerlijkheidshalve gebiedt mij te zeggen dat de volgende ochtend de wonden er veel rustiger uitzagen, geen pijn meer deden en de koorts weg was. Tja…zachte heelmeesters maken stinkende wonden.