We hadden hoge verwachtingen van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Carla is daar 25 jaar gelden geweest en toen had het volgens haar de pretentie om het Singapore van Afrika te worden. Maar helaas…er is een wisseling van de macht geweest en de vooruitgang is gestokt. Lilongwe is niet de plek waar ik hoopte een nieuwe camera te kopen of lekker even te shoppen. We besluiten dan ook om niet zoals we eerder plande 2 dagen te blijven maar maandag alweer verder te fietsen richting de grens.
Maar die ene vrije zondag genieten we toch wel van de stad. We verlekkeren ons in de grote supermarkt. We kopen Goudse kaas, yoghurt en lekker chips, én appeltaartjes waar we van smullen met een café latte. Wat een feest weer deze lekkernijen. En ’s avonds houdt het feest niet op. We nemen een fietstaxi naar het centrum en gaan eten bij een Indiër waar alleen expats komen. Zo waanzinnig lekker gegeten!!!!
We verblijven in een prima lodge, de eigenaresse (een westerse, ik weet niet uit welk land) zag ons fietsen in de stad en heeft ons haar fijne lodge gewezen. Er is nog maar een kamer vrij en omdat ik eigenlijk best graag in mijn tentje slapen nemen Carla en Cindy de kamer en kampeer ik op een veldje op. Er zijn veel toeristen in de lodge, zo maak ik een praatje met een Engelse vrouw van 26 die alleen ongeveer dezelfde trip maakt als wij maar dan met openbaar vervoer. Wel stoer hoor zo in haar eentje.
Verder ontmoeten we een enorm leuke Zuid-Afrikaan uit Kaapstad genaamd Barry. Hij was ons de dag eerder op de fiets tegengekomen en had ons toen al vanuit zijn jeep enthousiast begroet. Hij is, zoals zovelen die we tegenkomen onder de indruk van onze trip. Hij houdt zelf ook van mountainbiken en kent Namibië en zuid-Afrika heel goed en geeft ons hele goede tips. Hij is zo heerlijk enthousiast over Namibië dat ik niet kan wachten tot we daar zijn. Hij is zelf in Malawi voor het werk, hij heeft een bedrijfje genaamd pluming for africa en heeft hier een project voor een nieuwe winkelcentrum. Hij zet zijn mannen aan het werk en gaat dan zelf weer terug naar Kaapstad. Als we in juni in Kaapstad zijn willen we zeker bij hem en zijn vrouw langs gaan en dan wil hij een stuk met ons fietsen rond Kaapstad. Hij grapt dat hij vanaf nu dan wel gaat trainen want wij zijn natuurlijk in een topconditie en hij mag wel wat pandjes kwijt raken.

De rest van de vrije dag wordt zoals gewoonlijk gevuld met wassen, fietsreparaties (mijn spiegeltje is kapot, maar gelukkig heb ik een reserve mee), internetten, informatie inwinnen over Zambia, skypen en wat mijmeren.

Eind vorig jaar heb ik een boek gelezen van een journalist die door Afrika reist met een jeep en steeds aan diverse personen die hij tegenkomt vraagt wat het probleem is van Afrika. Ik weet de titel en de schrijver van het boek niet meer en heb het boek helaas ook niet uit kunnen lezen omdat het terug naar de bieb moest. Ik vind het een fascinerende vraag en moet er veel aan denken tijdens deze trip. Soms denk ik hoezo heeft Afrika een probleem, de mensen zijn hier misschien wel gelukkiger dan in het westen. Als ik zo het leven op het platteland aanschouw zie ik veel vrolijke blije mensen. Velen hangen maar een beetje bij elkaar en doen weinig tot niets en hebben weinig tot niets, maar de vraag is of ze dat ongelukkig maakt (zolang ze natuurlijk geen honger hebben). Ik zou het niet kunnen om alleen wat rond te hangen, en in onze wereld deugt dat niet maar waarom eigenlijk niet. De bekende anekdote over een Afrikaan en een Westerling zegt genoeg:een Afrikaan lag onder een onder een boom te luieren toen een westerling langskwam en hem zei waarom ga je niet werken en geld verdienen. De Afrikaan vroeg waarom hij dat zou doen. De westerling antwoordde dat hij dan rijk kon worden en dan later als hij genoeg geld verdiend heeft kan rentenieren. Rentenieren, wat is dat?’, vraagt de Afrikaan.
‘Ja dat is’, zegt de Westerling , ‘zalig niets doen. Lekker luieren in de schaduw van de boom, en vooral tevreden zijn…..!’ Maar wat is het verschil met nu?’, mompelt de Afrikaan en sluit met een tevreden glimlach op zijn gezicht de ogen,

Maar toch zie ik wel een in mijn ogen groot probleem voor Afrika en dat is de alcoholconsumptie. Ik heb het al eerder geschreven maar ik vind het ook echt heel schokkend en triest om te zien hoeveel dronken mannen er rondlopen. Zo maakte ik een praatje met de kokkin in het restaurant van een van de lodges onderweg, een jonge vrouw uit het dorp. Ze vertelde dat ze gescheiden is van haar man en alleen haar twee kinderen opvoedt. Ik vraag of haar man wellicht een alcoholprobleem had en jawel dat is de reden van de scheiding.
Toen we een dronken oudere man vroegen waarom hij drinkt was zijn reactie dat Malawi een heel arm land is en de drank het vermaak is dat ze zich kunnen veroorloven, het kost ook geen drol: een zakje met een of andere sterke drank van 40% kost 50 Kwacha, dat is nog geen 10 cent!