De enige bus die vanaf het national park vertrekt gaat om 5 uur in de ochtend. Dat betekent dus vroeg op staan. Om 4.50 uur wordt al op onze deut geklopt omdat de bus klaar staat om te vertrekken. Dat is nog eens op tijd vertrekken. Vervolgens wachten we in het dorp wel een half uur tot we echt vertrekken, maar toch, de buschauffeur is blijkbaar onafrikaans van de klok. Tijdens de rit staat een video op met Zambinaanse gospel muziek, dus we zijn helemaal in de heer als we om 8 uur aankomen in Chipata waar we wat lekkers inslaan en vervolgens de fietsen ophalen bij de mama rula lodge.

Vandaag begint de tocht over de great east road naar Lusaka over 570 km. Dat klinkt als een soort highway maar niets is minder waar. Het is een prachtige af en toe best smalle weg door een dunbevolkt gebied. De eerste twee dagen fietsen we langs wuivend riet met af en toe velden met zonnebloemen en mais en regelmatig hele kleine nederzettingen met lemen hutjes op een keurig geveegd erf. Het is een heel landelijk gebied met geitjes en varkens die regelmatig de weg oversteken en ossenkarren die mensen en goederen vervoeren. Handwerkslieden hebben hun waar langs de kant van de weg uitgestald, zoals, bedden, deuren, banken en rieten manden.
Vanaf de derde dag wordt het bergachtiger met veel minder dorpjes. We waren gewaarschuwd door andere reizigers op de motor dat dit een hele saaie weg zou zijn, maar zo ervaren wij dat absoluut niet. Het is misschien niet spectaculair maar wel heerlijk fietsen zeker ook vanwege de wind meestal schuin mee hebben maar vooral ook vanwege de kinderen maar ook vrouwen en mannen die ons altijd weer enthousiast begroeten en steeds weer voor een grote glimlach op mijn gezicht zorgen.
Het enige wat minder prettig is tijdens deze dagen zijn de roekeloos rijdende vrachtwagens, bussen en jeeps. Al claxonnerend rijden ze als gekken en gebruiken deze smalle weg als racebaan. De locals die hier meestal zwaar beladen fietsen springen steeds een berm in als er verkeer aankomt. Ik doe dat niet altijd, alleen als er twee tegenliggers aankomen, maar ik rijd wel met een veiligheidshesje en een helm.
Op een van de pauzes tussendoor word ik aangesproken door een leuke kerel die maar niet wil geloven dat we alleen maar voor onze lol aan het fietsen zijn. Hij denkt dat we voor national geografic werken en een reportage maken. Was het maar waar ;-).

De eerste nacht op deze route kamperen we op het terrein van een Australische vrouw die hier tal van ontwikkelingshulp projecten draait met vrijwilligers, helaas zie ik haar niet en komen de vrijwilligers pas weer in mei. Wel is er ’s avonds in de bar een blanke genaamd John die al zes jaar als engineering in het ziekenhuisje dicht bij werkt waar ook enkele Nederlandse artsen werken. Hij zegt dat we daar de volgende dag wel langs kunnen gaan, zodat arts ‘Joep’ eventueel naar de sinds een paar dagen pijnlijke knieholte van Cindy kan kijken en we een rondleiding kunnen krijgen.
Maar als we de volgende dag langs gaan is John niet te vinden, maar Cindy vindt het toch nog niet nodig om een arts te zien en we mogen zelf wel even rondlopen in het ziekenhuisje. Het ziet er allemaal klein en eenvoudig uit. Er zijn hier alleen maar grote slaapzalen voor mannen en vrouwen afzonderlijk, het bezoek zit buiten op de grond bij de ramen van de zalen. Bijzonder om hier even rond te wandelen.
Onze fietsen hebben we gestald in een bewaakte fietsenstalling. Op het tafeltje bij de bewaking liggen handboeien, volgens de bewaakster is dat om de boeven af te schrikken!

De tweede dag kamperen we op het terrin van een heel luxe resort waar vooral workshops gehouden worden. Gekke plek voor zo’n centum in de middle of nowhere maar blijkbaar werkt het goed want er zijn best veel Afrikaanse gasten en de volgende dag is het volgeboekt. We ontmoeten op het kampeerterrein een Duitser die met een camper rondtrekt en ons een kaart van Namibie geeft, dat is fijn want de kaarten die ik naar Lusaka heb laten sturen schijnen nog steeds niet aangekomen te zijn.

Dag drie kamperen we na 110 km in het Kacholola hotel in het gelijknamige dorp. Het hotel heeft zijn beste tijd gehad en wordt nu gebruikt als verblijf voor de wegwerkers. Een van de dames die er slaapt vertelt ons dat de great east road binnen twee jaar grondig moet zijn aangepast omdat het nu een veel te gevaarlijke smalle weg is met te veel bochten. Reden te meer om ’s morgens weer hesjes aan te doen en met helm op te fietsen. Wij denken dat het aanpassen van de weg misschien niet de oplossing is, eerder zou het gedrag van de chauffeur moeten worden aangepakt!

Op maandag maken we er een korte dag van omdat de knieholte van Cindy niet mee wil werken. Tussendoor hebben we een korte pauze in een wat deprimerend piepklein dorpje. Deprimerend omdat op deze maandagochtend iedereen maar wat rondhangt, de kinderen niet naar school zijn en bijna alle mannen op dit vroege tijdstip (9.30 uur in de ochtend) al aan de sterke drank of de shakeshake zitten. Shakeshake is het lokale bier wat verkocht wordt in kartonnen liter pakken.
Na ruim 62 km komen we aan de Luangwa bridge camp van een Nederlandse eigenaar. Wat een uithoek voor een lodge, het ligt er prachtig bij , omringd door bergen (heuvels) en aan de brede rivier de Luangwa maar het ligt zo afgelegen van de bewoonde wereld. Volgens de eigenaar komen er toch zo’n 3000 gasten per jaar, dat zijn voornamelijk overlandtrucks. Ook de tour d’Afrique komt hier over 2 dagen langs. Helaas gaan we die dan net missen en zullen ze ons passeren als we in Lusaka zijn. De tour d’Afrique is een reisorganisatie die jaarlijks een verzorgde fietsreis met bagagevervoer organiseert van Cairo naar Kaapstad. We hadden ze eigenlijk wel willen treffen.
Wie we wel treffen is Mara, een leuke meid van 24 uit Amersfoort. Ze is sinds november in Afrika na eerst wat vrijwilligers werk te hebben gedaan in Tanzania als fysiotherapeut is ze vervolgens gaan backpacken. Een week geleden heeft ze in Lilongwe een tweedehandse Afrikaanse fiets gekocht en fietst nu op die barrel naar Lusaka. Ze sluit zich graag voor een paar dagen bij ons aan omdat we verwachten niet meer in lodges te slapen en we dus misschien vrij gaan kamperen.
Ze heeft mogelijk nog meer bekijks dan wij: een blanke op een Afrikaanse fiets dat is wel heel bijzonder. Ik vind het ook fantastisch wat ze doet, ze is zo enorm sterk. Het contrast met ons is groot. Wij hebben alle drie een bijna professionele outfit: super goede fietsen, ortlieb fietstassen zeemleren fietsonderbroeken, fietsschoenen ed en Mara fietst op haar kraakfiets zonder enige versnelling, met haar rugzak met wat elastiek en sjorbanden achterop gebonden op haar sandalen en een zonnehoed en komt ook gewoon de berg op. Nou ok het kost haar zeker moeite maar ze doet het mooi wel.

Ook dinsdag maken we er weer een korte dag van rekening houden met de knie van Cindy. We hadden de tip gekregen dat op ruim 60 km een ziekenhuisje 6 km van de weg ligt dat gastenkamers heeft waar ze reizigers ontvangen, dus dat wordt onze bestemming. De kamers zijn prima, betaalbaar en schoon. Achter het ziekenhuis is een kleine markt waar we inkopen doen voor de maaltijd die we zelf gaan bereiden. Dat is lang geleden dat we zelf gekookt hebben, maar het wordt een succes: heerlijke pasta met veel groenten en een avocado tomaten salade. Smullen! Mara laat haar fiets voor nog geen euro opknappen op de markt als blijkt dat er een spaak gebroken is.
Naast onze kamers verblijven 4 Engelse bijna afgestudeerden medicijnen studentes met wie we een praatje maken. Ze hebben hier een kleine 4 weken co-schappen gelopen. Ze adviseren ons vooral de malariatabletten te blijven slikken want het aantal malariapatiënten is op dit moment heel groot. Verder hebben ze veel te maken met verkeersslachtoffers dus ook wat dat betreft is het oppassen geblazen. Ze vertellen ons ook dat maar liefst ongeveer 50% van alle patiënten die hier verzorgd worden hiv bestemt zijn. Wat een schokkend aantal.
In de avond converseer ik met een Zambiaanse doof stomme jongen gebruikmakend van de tekstmogelijkheid van zijn Blackberry. Hij wil graag geschoold worden in de IT en hoopt dat ik hem daarbij kan sponsoren. Tja…, ik heb hem mijn mailadres gegeven, wie weet kan hij me overtuigen dat hij serieus is en kan ik iets voor hem betekenen, we zullen zien.

Op woensdag besluit Cindy toch maar verder te liften naar Lusaka om haar knieholte echt even een paar dagen rust te gunnen. Mara, Carla en ik vervolgen de weg naar Lusaka die nu toch een stuk zwaarder is door de stevige klimmetjes. Ook is het weer flink warm.
Ik vind het een ongelofelijke prestatie van Mara dat ze deze dag van 90 km weer volbracht heeft. Het begon zwaar voor haar maar na 6 km bleek dat de remblokjes zo enorm aanliepen dat het wiel niet meer draaide. Nadat we dat zo goed en zo kwaad als het gaat met zo’n fiets hersteld hadden ging het fietsen gelukkig een stuk beter.
De overnachting op woensdag is op een restaurant/campsite langs de kant van de weg dat nog maar pas geopend is. Als we vragen aan de beheerster wat een overnachting kost geeft ze eerst geen antwoord, maar na een tijdje als we het lopend over de plek nog eens vragen zegt ze aarzelend 200 Kwacha. Dat is absurd duur voor een kampeerplek zonder douches dus als we dat duidelijk maken begint ze hard te lachen. Ach ja het was het proberen waard. Uiteindelijk staan we hier voor 50 Kwacha met z’n drieën (6 euro). Twee mannen prepareren eerst nog even ons kampeerplekje door met kapmessen het gras te maaien.
Het avondeten wordt voor mij wat magertjes. Tot driemaal toe heb ik gevraagd of ik bij de rijst en kool in plaats van de kip (het standaard menu) een omelet met ui en tomaat kan krijgen. Tot drie keer toe lijkt het dat ze dat snapt, maar uiteindelijk is het niet gelukt en heb ik alleen wat rijst met kool en een tomatensausje gegeten. Nou ja donderdag zijn we in Lusaka waar we vast wel ergens lekker kunnen eten.
Als we donderdagochtend op weg zijn trapt Mara meteen al bij de eerste beklimming haar trapper eraf. Helaas zit er voor haar niks anders op om ook naar Lusaka te liften. Carla en ik vervolgen onze weg maar Lusaka. We fietsen met de wind in de rug lekker door en zijn al rond twee uur na 93 km bij de lodge waarde Cindy weer ontmoeten.