Op maandagochtend hebben we eerst nog een missie te volbrengen voor we richting Zambia fietsen. Cindy heeft door ‘bikes for travel’ de fietsenwinkel in Rotterdam waar ze haar fiets gekocht heeft een onderdeeltje laten opsturen naar het postkantoor in Lilongwe. Het is een klein plastic onderdeel om de versnellingskabel te geleiden onderaan de trapas. Dus we maken weer een gang naar een postkantoor. Lilongwe is een beetje vreemde stad met twee best ver uit elkaar liggende stadscentra: het oude centrum, waar wij in de buurt slapen, en het nieuwe modernere centrum. Beide centra blijken een postkantoor te hebben dus we gaan bij beide langs. Maar helaas zonder succes. Zoals in Kigale ons ook al verteld was, schijnt poste restante niet meer te bestaan. Ik vind dat een vreemd verhaal, want wat is dan het alternatief? Nou ja in ieder geval is het pakje in geen van de twee postkantoren aangetroffen. Niet echt een ramp want het onderdeel is door Luc en Filip destijds prima vervangen, maar voor de zekerheid wil Cindy het originele onderdeel te pakken zien te krijgen. Dan maar straks in Lusaka bij fietsenwinkels langs gaan.
Door deze zoektocht bij de twee postkantoren duurt het wat langer eer we uiteindelijk de stad uit fietsen. Maar dan schiet het vervolgens wel heel lekker op, want we hebben de wind in de rug! Wauw dat gaat echt super, de weg is ook maar licht glooiend dus de km teller geeft aan dat we steeds ruim tussen de 25 km tot wel 37 km gaan. De weg zelf is misschien wat saai maar vanwege die heerlijk meewind is het wel genieten. Na zo’n 85 km drinken we een colaatje en dan komt ineens een Amerikaan op een fietstaxi voorbij. Hij blijkt hier in de buurt in een klein dorpje te zitten en doet sinds juni 2012 vrijwillerswerk: hij begeleidt leraren bij het lesgeven. En dat is hard nodig, de lessen op school zijn in het Engels, maar de leraren zijn daar zelf niet zo bedreven in, dus het niveau is slecht. Ik bewonder hem dat hij 2 jaar lang dit werk doet, volgens mij is het soms best frustrerend om hier zo lang alleen te zitten en veranderingen door te voeren. Ik denk dat je dar een lange adem voor moet hebben. Maar het is een positieve man al is hij denk ik wel aan het aftellen tot hij in juni naar huis gaat. Hij tipt ons een lodge dat gerund wordt door een Malawineze vrouw die met een Deen getouwd is geweest voor hij 6 jaar geleden overleed. De lodge is nog wel minstens 25 km fietsen, maar het is 15.00 uur dus dat moet lukken. Maar de lucht is wel ineens heel donker geworden, dus of we het droog houden….
We trappen stevig door en houden het gelukkig droog tot we na 117 km bij de Kayesa Inn aankomen. Dat was een gouden tip van die Amerikaan want anders waren we daar nooit beland. De eigenaresse, Joy, is een vrouw van 62 die zelf echt nu geen energie meer te hebben en op zoek is naar een manager om de tent te runnen. Het is een bijzondere vrouw, heel anders aan de Malawineze vrouwen die we tot dusverre ontmoet hebben. Dat heeft alles te maken met het feit dat ze heel veel gereisd heeft, een open mind heeft en met een Deen getrouwd is geweest. Ze vraagt of we iemand weten die de tent zou willen runnen of dat een van ons dat misschien zou willen doen. Cindy denkt daar serieus over na. Zij heeft haar baan als vrachtwagenchauffeur voor deze reis opgezegd en is wel toe aan iets nieuws. Joy is niet te stoppen nu Cindy gezegd heeft er over na te zullen denken.
‘s’ Avonds wordt er buiten op hout vuurtjes een en heerlijke maaltijd voor ons klaar gemaakt. Ik ben verbaast hoe de kokin met haar blote handen de kooltjes in het vuur oppakt en herschikt tijdens het koken: wat een vuurvaste handen!
De volgende ochtend is Joy weer vol hoop dat wij er voor gaan zorgen dat iemand het management over deze Inn op zich gaat nemen. Ze laat allemaal foto’s en een folder zien met achtergrond informatie over deze plek.
Als we klaar zijn voor vertrek roept ze al het personeel bij elkaar omdat ze voor ons wil bidden. We gaan in een kring staan en pakken elkaar bij de hand en Joy en haar household (2 mannen en 2 vrouwen) beginnen prachtig te zingen. Ik krijg er kippenvel van en ben er beduusd van.
We nemen afscheid, ik ben erg onder de indruk van deze inspirerende vrouw en haar goede werk. Ze leidt een vrouwen community en ze heeft mooie ideeën en ondanks dat ze zegt geen energie meer te hebben vind ik dat ze bruist. Cindy gaat er over nadenken of ze op het voorstel van Joy in zal gaan. Ik ben benieuwd, het zou zo maar kunnen, het lijkt me een mooie ervaring voor haar.
Wanneer we wegfietsen worden we onder prachtig gezang uitgewuifd. Wat een hartverwarmende ervaring was dit weer!

We hadden hoge verwachtingen van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Carla is daar 25 jaar gelden geweest en toen had het volgens haar de pretentie om het Singapore van Afrika te worden. Maar helaas…er is een wisseling van de macht geweest en de vooruitgang is gestokt. Lilongwe is niet de plek waar ik hoopte een nieuwe camera te kopen of lekker even te shoppen. We besluiten dan ook om niet zoals we eerder plande 2 dagen te blijven maar maandag alweer verder te fietsen richting de grens.
Maar die ene vrije zondag genieten we toch wel van de stad. We verlekkeren ons in de grote supermarkt. We kopen Goudse kaas, yoghurt en lekker chips, én appeltaartjes waar we van smullen met een café latte. Wat een feest weer deze lekkernijen. En ’s avonds houdt het feest niet op. We nemen een fietstaxi naar het centrum en gaan eten bij een Indiër waar alleen expats komen. Zo waanzinnig lekker gegeten!!!!
We verblijven in een prima lodge, de eigenaresse (een westerse, ik weet niet uit welk land) zag ons fietsen in de stad en heeft ons haar fijne lodge gewezen. Er is nog maar een kamer vrij en omdat ik eigenlijk best graag in mijn tentje slapen nemen Carla en Cindy de kamer en kampeer ik op een veldje op. Er zijn veel toeristen in de lodge, zo maak ik een praatje met een Engelse vrouw van 26 die alleen ongeveer dezelfde trip maakt als wij maar dan met openbaar vervoer. Wel stoer hoor zo in haar eentje.
Verder ontmoeten we een enorm leuke Zuid-Afrikaan uit Kaapstad genaamd Barry. Hij was ons de dag eerder op de fiets tegengekomen en had ons toen al vanuit zijn jeep enthousiast begroet. Hij is, zoals zovelen die we tegenkomen onder de indruk van onze trip. Hij houdt zelf ook van mountainbiken en kent Namibië en zuid-Afrika heel goed en geeft ons hele goede tips. Hij is zo heerlijk enthousiast over Namibië dat ik niet kan wachten tot we daar zijn. Hij is zelf in Malawi voor het werk, hij heeft een bedrijfje genaamd pluming for africa en heeft hier een project voor een nieuwe winkelcentrum. Hij zet zijn mannen aan het werk en gaat dan zelf weer terug naar Kaapstad. Als we in juni in Kaapstad zijn willen we zeker bij hem en zijn vrouw langs gaan en dan wil hij een stuk met ons fietsen rond Kaapstad. Hij grapt dat hij vanaf nu dan wel gaat trainen want wij zijn natuurlijk in een topconditie en hij mag wel wat pandjes kwijt raken.

De rest van de vrije dag wordt zoals gewoonlijk gevuld met wassen, fietsreparaties (mijn spiegeltje is kapot, maar gelukkig heb ik een reserve mee), internetten, informatie inwinnen over Zambia, skypen en wat mijmeren.

Eind vorig jaar heb ik een boek gelezen van een journalist die door Afrika reist met een jeep en steeds aan diverse personen die hij tegenkomt vraagt wat het probleem is van Afrika. Ik weet de titel en de schrijver van het boek niet meer en heb het boek helaas ook niet uit kunnen lezen omdat het terug naar de bieb moest. Ik vind het een fascinerende vraag en moet er veel aan denken tijdens deze trip. Soms denk ik hoezo heeft Afrika een probleem, de mensen zijn hier misschien wel gelukkiger dan in het westen. Als ik zo het leven op het platteland aanschouw zie ik veel vrolijke blije mensen. Velen hangen maar een beetje bij elkaar en doen weinig tot niets en hebben weinig tot niets, maar de vraag is of ze dat ongelukkig maakt (zolang ze natuurlijk geen honger hebben). Ik zou het niet kunnen om alleen wat rond te hangen, en in onze wereld deugt dat niet maar waarom eigenlijk niet. De bekende anekdote over een Afrikaan en een Westerling zegt genoeg:een Afrikaan lag onder een onder een boom te luieren toen een westerling langskwam en hem zei waarom ga je niet werken en geld verdienen. De Afrikaan vroeg waarom hij dat zou doen. De westerling antwoordde dat hij dan rijk kon worden en dan later als hij genoeg geld verdiend heeft kan rentenieren. Rentenieren, wat is dat?’, vraagt de Afrikaan.
‘Ja dat is’, zegt de Westerling , ‘zalig niets doen. Lekker luieren in de schaduw van de boom, en vooral tevreden zijn…..!’ Maar wat is het verschil met nu?’, mompelt de Afrikaan en sluit met een tevreden glimlach op zijn gezicht de ogen,

Maar toch zie ik wel een in mijn ogen groot probleem voor Afrika en dat is de alcoholconsumptie. Ik heb het al eerder geschreven maar ik vind het ook echt heel schokkend en triest om te zien hoeveel dronken mannen er rondlopen. Zo maakte ik een praatje met de kokkin in het restaurant van een van de lodges onderweg, een jonge vrouw uit het dorp. Ze vertelde dat ze gescheiden is van haar man en alleen haar twee kinderen opvoedt. Ik vraag of haar man wellicht een alcoholprobleem had en jawel dat is de reden van de scheiding.
Toen we een dronken oudere man vroegen waarom hij drinkt was zijn reactie dat Malawi een heel arm land is en de drank het vermaak is dat ze zich kunnen veroorloven, het kost ook geen drol: een zakje met een of andere sterke drank van 40% kost 50 Kwacha, dat is nog geen 10 cent!

Na de twee relaxte Caribische dagen fietsen we de volgende vijf dagen langs onze weg langs het meer naar het zuiden en vervolgens het binnenland in naar de hoofdstad van Malawi: Lilongwe.
We hebben wel een probleempje met geld omdat de bank in Nkhatbay geen MasterCard accepteert en we dus geen geld kunnen pinnen. Gelukkig kunnen we deels met euro betalen en hebben Cindy en ik daarnaast nog. wat euro’s die we kunnen wisselen, maar het is wel zaak dat we snel een bank met ATM vinden die MasterCard wel accepteert, bijvoorbeeld de Standard bank. Maar ik bedenk me ineens dat ik natuurlijk op internet kan opzoeken waar de dichtstbijzijnde Standard bank is en dat blijkt op 145 km te zijn. Lang leven internet! We moeten het dus nog 2 dagen uitzingen met het geld dat we hebben gewisseld maar dat moet wel lukken. De ATM blijkt wel op een hele vreemde plek te zitten, zo’n 5 km van de hoofdweg. We worden erheen gegidst door een vriendelijke jongeman op een fietstaxi die maar blijft kletsen met me. Hij wil me zijn huisje laten zien en alles voor me koken wat ik maar lekker vind. Hij zal me nooit vergeten zegt hij, ja ja wat je als 52-jarige vrouw wel niet teweeg brengt bij 21-jarige Afrikaan die vast weer een enkele reis naar een rijker leven in Europa voor ogen had.

De weg gaat langs het meer is meestal enkele km van het meer verwijderd zodat we die niet steeds zien. Het is een licht glooiende weg langs rubberplantages, tabaksplantages, rijstvelden, bananenbomen en Imposante Baobab bomen. We passeren verschillende kleine dorpjes waar ze de onhebbelijke gewoonte hebben om de muziek keihard te zetten. En als dat nou mooie Afrikaanse klanken waren, maar nee uit de enorme boxen die op straat staan komt vooral veel gekraak. Het is werkelijk oorverdovend en echt niet om aan te horen. Regelmatig gaat de muziek van de buren er ook nog eens keihard tegenin. Als we vragen waarom de muziek zo hard staat is de reactie dat de mensen uit Malawi van muziek , dansen en drinken houden en dat als de muziek hard staat er meer gedronken wordt.
Omdat we aan het eind van het regenseizoen zitten kunnen we soms pas laat vertrekken om de de regen vooral in de nacht en de ochtend valt. Zo was dinsdags het plan om in één dag naar Ngale te fietsen wat een tocht van 117 km zou zijn maar pas tegen 12 uur klaart het op en stappen we op de fietsen, Ngale gaat het dus niet worden, maar wel Kande beach, zo’n 62 km.
Tegen vier uur staan we bij de onverharde weg naar het resort. Maar dan…de onverharde weg wordt een mulle zandweg. Gaan we door of keren we om, hoe zal het wegdek morgenochtend zijn als het weer geregend heeft. We besluiten toch door te gaan en bereiken Kande beach. Het is weer een fijne plek met een zandstrandje. Ik zet eerst snel mijn tentje op onder een afdakje en neem dan een verfrissende duik in het meer. Ook in deze lodge zijn we weer de enige gasten.

De volgende dag fietsen we naar Ngale beach resort, een prachtig resort gerund door een vriendelijke Zuid-Afrikaanse en haar man uit Zimbabwe. Ze hebben er echt een paradijsje van gemaakt. We kunnen in een chalet of kamperen maar als we het prijsverschil horen is de keuze snel gemaakt: 8 us dollar of 80 us dollar PP. ‘S Avonds treffen we onze Engelse vrienden weer die een dagje langer in Nkatabay waren gebleven en vervolgens de trip in een dag hebben gefietst.
Door de eigenares laten we ons informeren over het vervolg van onze trip: gaan we verder zuidwaarts en gaan we net als de mannen door Moçambique en Zimbabwe of gaan we rechtstreeks naar Lusaka en dan in een rechte lijn via de Victoria falls naar Namibië zodat we meer tijd in Namibië hebben en eventueel in Zuid-Afrika. Zij heeft er een duidelijke mening over. Hier in het oosten en in Malawi zullen we meer van hetzelfde zien als we al ervaren hebben. Het meer, de bergen, het groene landschap. Prachtig maar inmiddels niet nieuw meer. Namibië is een heel ander verhaal en ook Zuid-Afrika heeft haar eigen charme. We zijn overtuigd en zullen onze route gaan vervolgen naar Lilongwe, de hoofdstad van Malawi en vandaar onze weg vervolgen naar Lusaka.

Op donderdag fietsen we nadat we de regenbuien afgewacht hebben naar het volgende strand in de buurt van Nkotakota.
Als we er weer ruim 100 km op hebben zitten komen we bij de pottery lodge aan. In lodge worden pottenbakker cursussen gegeven en omdat er een hele klas puberende meisjes zitten die er een cursus volgen is er nog maar een kamertje achteraf beschikbaar. Niets bijzonders. In de vroege ochtend veroorzaakt een waanzinnige regenbui en windstoot hoge golven juist terwijl Cindy in het meer ligt. De tenten die eigenlijk net droog waren en op de veranda hingen zijn daardoor weer kleddernat geworden.
Ook onderweg zien we de gevolgen van de regen van de ochtend. Hele stukken weg staan onder water.
Op de weg naar Salima wat onze volgende bestemming is hebben we flinke tegenwind. Met geweldig teamwork waarbij we steeds elkaar op kop afwisselen komen we aan in een lodge vlak voor het stadje.

De laatste etappe naar Lilongwe gaat naar het westen en is een stuk bergachtiger. Gelukkig is het droog in de ochtend zodat we op tijd kunnen vertrekken en hebben we de wind mee. Er zitten zeker aan het begin een flink aantal klimmetjes en de zon brandt weer goed, maar inmiddels hebben we natuurlijk een bereconditie. We eten onderweg een guave, best lekker, ik ken het stuk fruit eigenlijk alleen verwerkt in tropische vruchtendrankjes. Voor de lunchpauze hebben we een grote boom uitgekozen net buiten het dorp, maar al snel zijn we ontdekt en worden we omringd door kinderen die op ons verzoek een liedje zingen. Als je zo een beetje contact hebt met de kinderen is het erg leuk, maar onderweg word je soms gek van ze. In deze streek van Malawi begroeten ze je namelijk niet meer eerst vriendelijk maar roepen allemaal (echt ieder kind zonder uitzondering): give me money. Of zelfs alleen maar give me. Af en toe is dat heel irritant.
Na weer 100 km komen we aan in Lilwonge waar we weer een rustdagje zullen nemen.

Het doel van zaterdag is Nkatabay waar we een paar dagen willen blijven. De beschrijving in de lonelyplanet planet is veel belovend: ” there is something distincly Caribean about this place, with banana-coloured fishing boats buzzing across the green bay, vivid market stalls hawking barbecued fish, and music filling the air.”

De weg stijgt eerst geleidelijk naar Mzuzu, maar over een flink stuk hebben we wind mee dus het tempo ligt weer hoog. Mzuzu is een grote plaats met een heuse supermarkt. Dat is een vreemde gewaarwording om ineens in een grote moderne westerse supermarkt rond te lopen tussen de rijke Afrikanen en blanken. Het contrast met de rest van het land is zo groot. Ik voel me net een kind dat in een speelgoedwinkel wordt losgelaten. Uiteindelijk loop ik met yoghurt, pinda’s en lekkere koekjes naar buiten.
De weg van Mzuzu naar Nkatabay is genieten: bijna 40 km daalt de weg geleidelijk met af en toe een heel klein klimmetje. Een fijner afdaling kan je niet krijgen. Het venijn zit hem wel in de staart, als we denken dat we er bijna zijn stijgt de weg toch eerst nog een stuk totdat we eindelijk de laatste 4 km afdalen en op zoek gaan naar Mayoka Village: een lodge die ons door diverse mensen is aangeraden. Vandaag toch maar weer 120 km gefietst! De lodge ligt er inderdaad heel mooi bij met mooie stijlvol ingerichte chaletjes van bamboe en steen langs een stijle helling aan de baai. We hebben mazzel want eigenlijk is er geen chalet meer vrij maar de eigenaar gunt ons een driepersoons chalet die eigenlijk gereserveerd was maar hij twijfelt of die personen nog op komen dagen, en als wel dan mogen zij gratis in de dorm slapen. Het is echt een idyllisch plekje.

Luc en Filip waren hier vanmorgen al aangekomen en vinden deze plek te toeristisch en hebben een andere lodge gevonden in het dorp. Ze mailen ons dat ze morgen door willen fietsen omdat ze zich op deze plek niet zo thuis voelen. Zij gaan richting de hoofdstad van Malawi (Lilongwe) en gaan uitzoeken of ze door Mozambique kunnen fietsen. We hebben gehoord dat Mozambique op dit moment niet zo veilig is, dus wij gaan dat niet doen. Het idee is dat we elkaar dan weer in Lusaka gaan treffen. Ik ben benieuwd!

Wie we wel op deze plek treffen zijn twee Engelse knullen van 18 jaar die sinds december van Egypte naar Kaapstad fietsen. We waren ze twee dagen geleden al tegengekomen toen ze op de camping van Luc en Filip stonden, en gisteren hebben we een eindje samen met ze gefietst. Ik vind die jongens geweldig, zo jong en dan zo’n enorme reis ondernemen. Ze hebben vorig najaar 3 maanden continue gewerkt om geld voor deze trip te sparen. Ze hebben een budget van 5 pond = 6 euro per dag. Omdat ze ook zoveel positieve verhalen over deze plek hebben gehoord hebben ze hun tentje hier opgezet al is dat eigenlijk iets boven hun budget. Om de kosten te drukken koken ze bijna altijd zelf en willen dat vanavond weer doen. Maar deze plek is ook bekend vanwege het heerlijke eten. Er is elke avond een buffet voor 2200 Kwacha wat neerkomt op €3,80. Tja en dan begint mijn moederhart toch te kloppen als ik hoor dat de jongens noodles gaan koken in de regen op hun stoofje en ik bied ze aan hun eten te betalen. Veel overredingskracht heb ik niet nodig om de jongens bij ons aan tafel te krijgen. Het doet me goed hen te zien smullen van twee enorme borden met heerlijk eten.

De volgende dag doen we lekker relaxed, een beetje lezen, blog bijwerken, wassen en zwemmen. ‘S Middags lopen we wat door het dorp en worden we vergezeld door een jonge Afrikaan met een vlotte babbel. Hij heeft een broer in Utrecht wonen en wil graag dit jaar koninginnedag (of vanaf nu Koningsdag) in Nederland vieren én hij wil naar Paradiso en de Melkweg in Amsterdam om op te treden. Hij noemt zich namelijk artiest, hij kan zingen, pianospelen maar ook kleren ontwerpen. Of alles wat hij zegt klopt is de vraag want hij is volgens mij vooral een handige verkoper. Maar het werkt, ik loop met hem mee want ik wil eigenlijk wel broek hebben. We lopen naar een naai atelier en ik zoek een stofje uit. Mijn maat wordt opgenomen en de broek die Carla aan heeft is ongeveer het model. De broek kan ik een paar uur later ophalen in de lodge naast de onze. En jawel, ik ben nu de trotse bezitter van een kleurrijke Afrikaanse broek. De verkoper die 27 jaar is de betekenisvolle naam ‘Simpel’ heeft probeert al zijn versiertrucs op me uit. Het is vanavond volle maan en hij wil me graag leren dansen. Ik zeg hem dat ik veel te oud voor hem ben, waarop hij vraagt hoevaak ik al kerst gevierd heb. Zijn reactie op mijn leeftijd: ‘age is just a number’
In de avond leer ik van 2 Afrikanen de spelregels van Bao, het Afrikaanse spel met kleine balletjes en een plank met holletjes (ik weet even niet hoe ik het kan omschrijven, ik zal proberen er een foto van te maken). Ook door hen laat ik me verleiden om een door hen ontworpen t-shirt te kopen met als tekst cycling Africa 2014. Ik ga die de volgende dag ophalen. Ik ben benieuwd!

Op maandag gaan we nog een dag genieten van de relaxte sfeer hier. We maken een tochtje met de kayaks die je hier kunt pakken. Het water is heerlijk om te zwemmen en met de snorkels die we meekrijgen zijn er best veel tropische vissen te zien. Het verschil met de oceaan is dat er natuurlijk geen koraal is, maar het valt me mee hoeveel leuke fel gekleurde visjes er hier rond zwemmen. We kanoën verder een keertje naar het dorp en zo vliegt de dag weer om. Het t-shirt dat ik heb laten beschilderen is leuk geworden, ik ben tevreden!
Verder heb ik vandaag nog heel even geskyped met een paar collega’s. Wat een verrassing, dat ze me belden. Op zo’n moment besef ik weer hoe bijzonder het is dat ik hier een half jaar gewoon een beetje vakantie zit te houden terwijl iedereen in Nederland aan het werk is. Wat een bevoorrecht mens ben ik!